Życiorys A. Mickiewicza
Adam Mickiewicz (1798-1855), najwybitniejszy polski poeta, dramaturg, działacz polityczny i publicysta. Czołowy przedstawiciel polskiego i europejskiego romantyzmu. Studiował na Uniwersytecie Wileńskim na wydziale filologiczno-historycznym.
Lata 1819-1823 spędził w Kownie, gdzie pracował w szkole powiatowej. W tym czasie poznał i pokochał Marylę Wereszczakównę, która poślubiła hrabiego Puttkamera. Miłość do Maryli wywarła wielki wpływ na poetę, jej motyw pojawił się w wielu późniejszych utworach. Okres kowieński był przełomowy dla twórczości Mickiewicza. W 1820 r. powstała „Oda do młodości”, a w 1822- pierwszy tom „Poezji”, zawierający m. in. „Ballady i romanse”, które dały początek romantyzmowi w Polsce. W następnym roku ukazał się drugi tom „Poezji”, na który składały się II i IV część „Dziadów” oraz „Grażyna”. W 1823 r. Mickiewicz został aresztowany i po półrocznym pobycie w więzieniu zesłany w głąb Rosji. Przebywał kolejno w Petersburgu, Odessie i Moskwie. Rozwijał swój talent poetycki, w 1825 r. napisał„Sonety krymskie”, a w 1828 r. „Konrada Wallenroda”.
W roku 1829 dzięki pomocy przyjaciół Mickiewicz opuścił Rosję i rozpoczął dwuletnią wędrówkę po Europie. W 1830 r. postanowił wrócić do kraju, by wziąć udział w powstaniu listopadowym, ale nie udało mu się tych planów zrealizować. Powstały wtedy „Śmierć pułkownika” i „Reduta Ordona”. W marcu 1832 r. Mickiewicz rozpoczął przymusową emigrację. W Dreźnie napisał III część „Dziadów”, w Paryżu „Pana Tadeusza”. W trakcie pobytu poety w Lozannie powstał cykl liryków zwany lirykami lozańskimi.
W czasie Wiosny Ludów (1844 r.) widząc nowe nadzieje na odzyskanie niepodległości Mickiewicz udał się do Rzymu i zorganizował tam Legion Polski.
W 1855 r. wyjechał do Konstantynopola, by wesprzeć formowane tam legiony do walki z Rosją. Wszystkie jego plany przerwała nagła śmierć. Ciało poety przewieziono do Francji i pogrzebano na polskim cmentarzu w Montmorency pod Paryżem, a 35 lat później sprowadzono na Wawel. Adam Mickiewicz był- jak napisał Zygmunt Krasiński: „i miodem, i mlekiem, i żółcią, i krwią duchową […] był wieszczem nie tylko narodu, ale wszystkich plemion słowiańskich.- My z niego wszyscy…”